En toen
Wat een opluchting: ik heb ADD! Ik was niet langer gek, alles wat ik niet eerder begreep over mezelf kon ik plotseling verklaren. Alleen een oplossing voor mijn problemen had ik niet. Ik begon meteen met het slikken van medicatie, en hoopte dat dit al mijn problemen zou oplossen. Niets was minder waar. Het was een fijne, tijdelijke ondersteuning die uiteindelijk niets meer bleek te zijn dan een leesbril: je ogen worden er niet beter van, maar als je hem gebruikt helpt het voor dat moment. Op deze manier leerde ik nog steeds niet mijn eigen gebruiksaanwijzing kennen. Ik wilde zo graag leren hoe ik elkaar zit! Waarom ik zo vaak gestopt was met school. Waarom ik moeite had met werken op kantoor. En waarom ik steeds weer ruzie bleef maken over de kleinste dingen met mijn vriend na een lange dag werken.
Na 3 jaar was ik het zat, ik voelde me niet meer mezelf door de medicijnen en baalde enorm dat ik ADD had. Alleen hadden de medicijnen wel z’n voordelen. Want met medicatie op, kon ik me concentreren en kreeg ik mijn taken af. Maar daarnaast was ik ook erg vlak en emotieloos. En de gedachten aan een leven zonder medicatie vond ik eigenlijk best eng. Want wat nou als ik altijd last blijf houden van een kort lontje? Wat nou als mijn hoofd altijd een chaos blijft? En wat nou als ik weer mezelf word? Want de versie die ik van mezelf kende, van vóór de medicatie, was niet de versie die ik wilde zijn. Toch was de wens om weer terug te gaan naar mijn échte ik, groter dan de behoefte om aan de medicatie te blijven.
Mijn reis
Ik wilde wel stoppen met medicatie, alleen wilde ik eerst beter begrijpen wie ik was en grip krijgen op mijn leven. Daarom ging ik opzoek naar hulp. Ik begon met therapie, het volgen van cursussen en daarnaast las ik veel boeken over zelfontwikkeling. Binnen een paar maanden leerde ik zo bizar veel over mezelf! Een grote vraag voor mij was: wie ben ik naast het label ADD?!
Ik begreep dat het niet mijn ADD was die mij in de weg zat, maar dat het lag aan de overtuigingen die ik over mijzelf was gaan geloven in de loop der jaren. Er was iets anders ontstaan: gevolgschade. Dit ontstaat als jij je voor een lange periode aanpast aan je omgeving door te kijken naar ‘hoe het hoort’, in plaats van te kijken naar wat voor jou werkt. Als je dit maar lang genoeg volhoudt, word je vanzelf gestrest, vermoeid en verlies je jezelf uit het oog.
Door alle nieuwe inzichten voelde ik aan alles: ik kan gaan stoppen met medicatie. Gek genoeg werd het voorzichtig afgeraden door mijn psycholoog destijds, maar toch heb ik het gedaan! Na 2 maanden aan mezelf te hebben gewerkt, begon ik met het afbouwen van de medicatie (uiteraard in overleg met de huisarts). En binnen een maand was ik medicatie vrij! De verschillen waren goed merkbaar; ik voelde me minder vlak en meer mezelf! Het korte lontje was ook weg, ik bleek last te hebben van een zogenoemd rebound-effect. Doordat je medicijnen uitwerken, ontstaat er een contrast tussen wie je bent met en zonder medicatie. Hierdoor kan je gedrag veranderen van kalm naar super energiek en kan je overgevoelig reageren op je omgeving. Gelukkig zat ik weer stukken beter in mijn vel. Voor ik het wist, had ik me ingeschreven voor een opleiding tot coach en ging ik voor het eerst sinds tijden echt doen wat ik leuk vond! Yes, wat voelde dit lekker!
Ik ben écht vaak onderuitgegaan, heb mezelf super zielig gevonden en voor een lange periode mij erbij neergelegd dat “dit” het zou zijn. “Dit” was een baan die niet bij mij paste, het slikken van medicatie en het hebben van een laag zelfbeeld. Ik heb enorm veel geleerd van mijn eigen reis en kan wel zeggen dat ik een aardige ervaringsdeskundige ben. Zelfs wanneer ik dit verhaal voor de website schrijf, besef ik mij opnieuw weer waar ik vandaan kom en waar ik vandaag te dag sta. En daar ben ik enorm trots op! Voor het eerst sinds jaren begrijp ik wat zelfliefde is! Ja, ik durf nu echt te zeggen dat ik gelukkig ben.
